Best wel een intrigerend verhaal, dat van Andrew Hawkey. Immers, wie brengt er nu een eerste CD uit als hij 72 is en wacht dan nog eens vijf jaar om, midden in de Coronacrisis de vervolgplaat te lanceren? Andrew Hawkey dus. De man, over wie ik vroeger nooit hoorde, woont in Wales en heeft er, op z’n zevenenzeventigste, dus al een behoorlijk lang levenspad opzitten en dat verklaart ten dele de keuze van de titel van de CD: als je al even geleefd hebt, wil je wel eens iets blijvends en tastbaars nalaten, en je wil dat doen terwijl je er nog toe in staat bent. Tegelijk heb je er op die leeftijd voldoende kilometers opzitten om ruim achterom te kunnen kijken en je te verwonderen over hoe de dingen gegaan zijn in de wereld en in je eigen leven. Als je daar dan liedjes over kunt maken, dan ben je al flink onderweg om dat tastbare tot een CD om te zetten en zo geschiedt dus.

Tien liedjes staan er op deze plaat: acht originals en twee covers. Eén daarvan is van de zwaar onderschatte en veel te jong overleden Bob Carpenter: “The Believer” komt uit diens enige LP “Silent Passage” en is een hommage aan het zelfgekozen alleen-leven. Van Zoe Spencer, die overigens backing vocals zingt op “Spirit”, is het origineel van “You Knew” en al het overige werk is dus van de hand van Hawkey zelf, die overigens ook nog gitaar, piano, orgel en mondharmonica speelt. Aan de begeleidingskant, kwaam het leeuwendeel van het werk op de schouderes van Clovis Phillips terecht, een jonge kerel, wiens naam we voor het eerst tegenkwamen op Jeb Loy Nichols’ “Country Hustle” van een paar jaar geleden. Diezelfde Jeb Loy Nichols was overigens verantwoordelijk voor de hele visuele kant van deze CD: hij tekende het portret op de voorkant en hield zich bezig met alles wat layout en artwork aangaat.

Ik vind dat allemaal leuke weetjes, maar ik kende ze pas, nadat ik deze plaat een zestal luisterbeurten had gegeven. Wat ik daarin heb gehoord is makkelijk samen te vatten: een verzameling fijne liedjes van een man, die weet wat leven is, die weet waarom we bezorgd moeten zijn om het klimaat en die wéét hoe het in menselijke relaties kan lopen. Hij verpakt die liedjes in een muzikale format, die heel erg een de seventies folk en country doet denken, maar waar meer dan geregeld ook een dosis soul aan toegevoegd wordt. Dat klinkt van begin tot einde erg overtuigend, al hoor je aan ’s mans stem, dat ze er al enkele decennia heeft opzitten. Ik vind dat helemaal niet erg, want Andrew Hawkey gebruikt die stem voor wat ze is: het expressie-instrument van een man die even stilstaat, om zich heen kijkt en vertelt wat hij ziet en gezien heeft.

Ik vind het jammer dat het wereldwijde web niet wat meer te bieden heeft over deze intrigerende figuur -al zal hij daar wellicht zelf voor gekozen hebben-, maar als u ergens een filmpje of audiotrack van de titelsong kunt vinden, of van het absolute hoogtepunt van de plaat, “Jones on Me”, dan moet u daar beslist even naar luisteren. Dat zijn namelijk fijne illustraties van wat deze mooie, integere plaat allemaal te bieden heeft. Heel aangename ontdekking !

(Dani Heyvaert)